Frálík dokumentarisma

Takk Uni Leitisstein Hansen, Eyðun Müller Thomsen og Kringvarp Føroya fyri dokumentarfilmin um G! festivalin.

Hendan søgan er serstøk, og her eru anekdotir í hópatali at tríva í. Eg kann lítið ætla, at tit ofta hava bitið tenninar saman, krympað tærnar og sagt ‘kill your darlings,’ og helst eru eisini fleiri, ið spyrja, hví var hatta ikki við ella hitt. Her eru so nógvir skattir skaptir hesi 16 árini festivalurin hevur livið, so skjótt kundi alt druknað í nostalgi og kompromium. Í røttum G! anda megnar dokumentarurin tó at halda fast í eini beinharðari linju, sum er væl tilrættarløgd frammanundan, og ikki stýrd av tí, sum av tilvild rekur framvið linsuni. Frálíkt at síggja og við tónleikinum í fokus.

Eg minnist væl løtuna í juli 2002, tá man fór á hin fyrsta G!festivalin. Serliga minnist eg atgongumerkjasøluna. Mítt fyrsta upplivilsi á G! Eingin forsøla, netsøla, kortterminalur ella tílíkt. Við innkrevjingartaskunum hjá GÍ stóðu brøðurnir Ólavur og Tórfinnur og seldu bilettir. Teir fluttu seg tó skjótt frá innkrevjingini upp á pallin og haðani víðari á teirra listaleið innan ávíkavist tónleik og film, har teir virka í dag.

Dokumentarurin fangar essensin á G! ómetaliga væl. Samrøðan við Jón Tyril, sum er ein meistari at seta orð á, var væl sett saman við restini; brotini har man fylgdi vælvaldum og umboðandi gestum, bygdafólki og fyriskiparum somuleiðis og so allur tónleikurin kryddaður við svimjing, siglitúri, guðstænastu, heimakonsert v.m.. Ein heild, sum lýsir søguna, endamálið og innihaldið á hesum slóðbrótandi festivali sera væl.

Kompositiónin í trimum pørtum var eisini frálík og skiftini inni í teimum trimum pørtunum riggaðu væl. Tað var líkasum, at man eftir annan part (hósdag og fríggjadag) var eitt sindur troyttur av at hyggja. Júst sum á G! Men so spakuliga byggist upp til hæddarpunktið. Leygarkvøldið. Og akkurát hetta var kenslan, tá fyrst Alphaville á Sandinum og síðani Danny and the Veetos endaðu á Spæliplássinum í ár. Bæði í veruleika og filmi. At filmurin so leiðir okkum inn í hjartað handan tjøldini, har høvuðsfyriskipararnir staðfesta eitt yvirskot og helst gleða seg mest av øllum at sleppa í song eftir fleiri svøvnleysar dagar og nætur, setur tað heila í perspektiv.

Eingin tilvild, men dokumentarisma bygd á kunnleika, innliving og professionalismu. Frálíkt.

Tilvild ella ei. Heitið á filminum og veðrið á frumframførsludegnum kunnu vit so øll tyggja upp á eina løtu, meðan við bíða eftir Rag'n'Bone Man og hansara Human.